Jungles & jeepsafari

Jungles & jeepsafari

--- Alleen zijn in India
In een land met zoveel inwoners, heb ik het gepresteerd om alleen te zijn. Afgelopen week ben ik in The Jungle Lodges verbleven (zeker het googlen waard!). In het eerste resort (River Tern Lodges), was ik helemaal alleen, afgezien van het personeel. Ik kreeg de mooiste Lodge en allemaal privé touren. Er was geen internet, en telefoonbereik was ook minimaal. Een ultieme plek om even mijn rust te pakken. Elke ochtend om 06.00am paraat om de eerste safari te starten. Ik heb geluk gehad en veel verschillende dieren kunnen zien, zo ook olifanten. Ook heb ik bootsafari’s gedaan en in het laatste resort (Karwar – Devbagh Resort) tussen de dolfijnen gevaren. Het is een vreemd gevoel, om in een land als India op een plek te zitten waar je geen verkeer hoort en ultieme rust ervaart. ’s Ochtends wakker worden met een uitzicht over de zee of rivier, en alleen het horen van dieren en kabbelend water, is een heerlijke ervaring na een week hectiek in Bangalore.

--- Indiërs en vogels
In het tweede resort (Dandeli) heb ik zowaar iets nog ergers dan heimwee mogen ervaren: Vogelspotters. In deze jungle was een grote variëteit aan vogels, wat mijn interesse totaal niet heeft. Voor mij is iedere vogel een ding met vleugels, een snavel en lelijke pootjes. Desalniettemin, heb ik mezelf uit bed gekregen en ben ik meegegaan, en de langste uren van mijn leven meegemaakt. Ik ging samen met een Indiase familie en die waren (op z’n zachtst gezegd) vogel-fans. Met telelenzen waar de gemiddelde paparazzo van droomt en verrekijker op zak, gingen we op pad. ’s Ochtends een wandeling en ’s middags met een jeepsafari. Om het plaatje nog kleurrijker te maken, ze hadden drie (!) camera’s, ieder 3 verschillende soorten lenzen en dat was dus één familie. Bij iedere vogel moesten we minstens 10 minuten stilstaan en “oooh” en “aaaaah” zeggen, er zijn SD kaarten volgeschoten met één en dezelfde vogel en ik zat me alleen maar stierlijk te vervelen. Gelukkig tikte ze mij iedere vogel ook nog even aan om te zeggen: Dekho! A bird! Waarop ik niks anders kon zeggen dan: Oh.

--- Reizen
Een van de grootste uitdagingen hier, voor mij, is het reizen van plek naar plek. Van Bangalore naar River Tern Lodges (Terikere) ben ik met de reguliere bus gegaan. Ik vond het werkelijk verschrikkelijk! Ik kan in het zuiden van India geen een bord lezen, omdat het in een lokale taal staat (Kannada) en dat is ook de taal die hier hoofdzakelijk gesproken wordt. Dus na vragen aan de man naast me, heeft hij de conducteur gezegd waar ik heen moest en zou het goed komen. Na 4 uur in een bloedhete bus zegt ze conducteur in het meest afgelegen dorp ooit: hier moet je eruit, daar staan bussen. En daar stond ik dan, met al mijn hebben en houden, in een dorp wat ik niet eens kan aanwijzen op een kaart. Deepti had een brief geschreven met de plaatsnamen in Kannada, dus die ben ik maar aan iedereen gaan geven en iedereen zei: nog 10 minuten, nog 10 minuten (er waren inmiddels al heel wat 10 minuutjes verstreken). Daarbij had ik geen bereik met mijn mobiel en hadden de mensen van de Lodges mij al een paar keer proberen te bereiken omdat ik er allang had moeten zijn. Heel wat bussen later, werd ik eindelijk geroepen en in een overvolle bus geplaatst. Daar heb ik gezocht naar een aardig gezicht en uitgelegd, in handen en voeten, Engels en Hindi, waar ik heen moest. Deze meneer was ontzettend aardig en sprak met de conducteur van de bus, zei wat ik moest betalen en waar ik er uit moest en gaf de conducteur de opdracht om op mij te letten. Een andere (oude) meneer had waarschijnlijk mijn pure wanhoop gezien en is toen opgestaan en zei dat ik moest gaan zitten en even moest relaxen. Al met al, na ruim 6 uur reizen, ben ik aangekomen in het eerste resort. Een ervaring die ik nooit meer zal vergeten en dubbel en dwars werd goedgemaakt door het personeel en de River Tern Lodges zelf.

--- Taxiritten en de foute vijfhonderd
Na mijn overheerlijke buservaring heb ik overal een taxi geregeld om mij van plek naar plek te brengen. Dit is relatief duur, maar is een stuk prettiger. Ook hier blijven de ervaringen mij niet bespaard. Zo stopte de eerste taxi bij de tankstation, liet de tank vollopen en zei toen: Rs. 2000,-, sir. Blijkt dat je hier dan de tank betaald, dat aftrekt van het bedrag dat is afgesproken en bij aankomst het resterende bedrag geeft. Godzijdank hadden de tweede en derde resort een eigen taxiservice. Daar ben ik opgehaald en gebracht door dezelfde chauffeur (Dinesh genaamd), die ook nog eens de weg wist en me op mijn gemak liet voelen (iets wat niet gewoon is hier). In zijn beste Engels vertelde hij over de omgeving en vroeg hij mij dingen over Nederland. Ook dacht hij mij een plezier te doen door zijn USB-stick in zijn autoradio te steken en Westerse muziek te draaien. Het was alsof de Foute Vijfhonderd van Q-music opstond. Alles kwam voorbij, van ABBA tot andere verschrikkelijke ’90 songs, en uiteraard ook Nederlands trots zoals Boney M en de Vengaboys. Ergens was het wel prettig om iets bekends te horen in een staat waar ik geen klap begrijp. In mijn tweede ritje met Dinesh, deed hij Bollywood muziek op en ook Tamil muziek, nadat hij erachter kwam dat ik soort van Hindi begreep. Hij had de grootste lol toen ik alle films kon opnoemen en alle acteurs en actrices. Tot nu toe waren dit mijn leukste taxiritten, en is het heel jammer dat ik hem niet voor alle ritjes kan inhuren!

--- No, sir, it’s okay, sir.
Iets waar ik heel erg aan moet wennen, is het feit dat in dit land alles vóór je wordt gedaan. In Westerse landen worden je koffers ook wel gedragen, maar hier is het heel duidelijk dat het gedaan wordt door een lagere stand. Zodra ik hier in een hotel of iets aankom, wordt meteen alles uit handen genomen (zelfs de camera tas). Ik voel me dan intens schuldig en zeg meestal: ik kan dat wel dragen hoor! Waarop altijd het antwoord komt: No, sir. It’s okay, sir! In het laatste Jungle Resort voelde het als een walk of shame toen ik terug moest naar de boot om van het eiland af te gaan. Mijn rugtas en koffer werden namelijk wederom gedragen. Echter, dit keer door een lilliputter. Mijn rugzak alleen was 2/3 van zijn lichaam en toen gooide hij mijn koffer ook nog eens op zijn schouder. Het was die dag gigantisch warm, en geen wind. Die arme man zweette zich kapot, maar hoe vaak ik ook zei dat ik een tas kon dragen, dat liet hij niet. Het was ongeveer een wandeling van 500 meter, maar voor mijn gevoel duurde het uren en uren, en ik voelde me intens schuldig. De rijke Indiërs zelf, die op het resort waren, hebben echter duidelijk minder moeite met deze regelingen en droppen met liefde nog meer tassen op het hoofd van een hulp. Ik vind het soms tot aan het onmenselijke aan toe, en kan me gruwelijk storen aan hun gedrag naar anderen..