Back in the Jungle

--- Jatre
Na mijn super leuke tijd in Kerala, had ik één dag in Bangalore om bij te komen en opnieuw in te pakken. Ik verbleef weer bij Deepti. Zij en haar ouders haalde mij op van de trein en we gingen meteen door naar familie ter gelegenheid van een feestdag (Jatre). Bij aankomst was het een drukste van jewelste, en trok Deepti mij meteen mee naar een touw waarmee we met z’n allen een rijdende tempel met beelden van God voorttrokken. Het was precies zoals je een feestdag in India zou beschrijven, overal waren mensen, kraampjes, dieren en herrie. Het was de bedoeling dat we met z’n alleen de rijdende tempel bij de hoofdtempel zouden krijgen, en dat ging met heel veel hysterie en gelach. Ook wordt geloofd dat als je een wens doet tijdens het voorttrekken, deze zal uitkomen. De familie van Deepti was ontzettend aardig, en legden alles heel goed uit. We zijn ook nog naar de tempel gegaan voor een gebed en een beroemde mantra die werd gezongen door de talentvolste priester. Uiteraard begreep ik er vrij weinig van, maar de nicht van Deepti vertaalde het allemaal en legde alles aan me uit. Wederom weer een leuke ervaring!


--- Concrete Jungle
Volgende stap gedurende mijn reis hier is het Noorden van India. Delhi is mijn basis en van daaruit vertrek ik naar verschillende plekken. Ik was de afgelopen weken al gewaarschuwd en voorbereid op Delhi, maar niks kon me hiervoor genoeg waarschuwen. Hier is het een jungle aan mensen, auto’s, bussen, fietsers, rickshaws en alles wat er nog meer kan lopen/rijden/rollen. Je kan hier letterlijk de lucht proeven, zo vies als het is. En toch, toch heeft het ook wel ergens iets van charme, vooral omdat deze chaos op een of andere manier toch werkt. Helaas heeft de stad ook heel veel dingen die minder fijn zijn. Hier is de armoede erg zichtbaar (dat was het in het Zuiden niet echt). Overal zijn mensen aan het bedelen en zie je jonge kinderen bedelen voor geld of dingen proberen te verkopen. Vooral met de jonge kinderen heb ik erg veel moeite, en het liefst zou ik die allemaal helpen, maar dat ligt helaas niet in mijn bereik. En iedere keer als je een kind moet weigeren (en dus moet negeren, alsof ze er niet zijn), voelt het verschrikkelijk en heel onmenselijk om te doen. Nog veel erger is het gevoel van machteloosheid als je over straat loopt. Zo zag ik laatst een jongen van mijn leeftijd een jongetje van een jaar of twaalf meesleuren over straat. Het jongetje liep zichtbaar mank en was ontroostbaar aan het huilen. De oudere jongen had een houten stok in zijn hand, waarmee hij duidelijk het jongetje had toegetakeld. Op een kruispunt vlakbij mijn hotel stopte ze en kwamen er steeds meer mannen omheen staan. Ik heb natuurlijk geen idee wat er zich heeft afgespeeld, maar het deed mijn maag in een krimpen. De machteloosheid dat je niks kan doen voor het kind, omdat je niet van hier bent, je jezelf wilt beschermen en je geen idee hebt wat er aan de hand is, voelt verschrikkelijk. Vooral omdat je in Nederland allang had bijgesprongen, maar hier moest ik gewoon doorlopen en kon ik het niet over mijn hart krijgen om niet een paar keer achterom te kijken. Maar door de grote groep mensen die zich er omheen had gevormd, kon ik niks zien en kon ik niks anders dan maar hopen en bidden dat het goed zou gaan met het jongetje.


--- Specials treatments en mijn meerdere persoonlijkheden
Een heel andere kant dan hierboven beschreven is het leven van een rijke/hogere Indiër. Met geld en status kom je in dit land een heel eind, en dat wordt door iedere Indiër die ik spreek ook bevestigd. Het is niet zo dat de overheid het geld niet heeft om het land veiliger en netjes te maken, maar ze willen het gewoon niet. Dit zal pas gebeuren wanneer mensen met status hun ego opzij zetten en daarbij dus ook een deel van hun geld willen investeren in het land. Maar het invoeren van belasting in dit land om te zorgen voor iedere individu zal ongetwijfeld leiden tot grote woede en frustratie van de rijke Indiërs, en dat komt door de diepe wortels van het verleden. Ik besef me hier maar al te goed dat ik heel veel geluk heb dat ik eruit zie zoals ik eruit zie, en heb al snel geleerd daar gebruik van te maken. Een voorbeeld is op het vliegveld van Bangalore, daar moet je voor je naar binnen gaat je ticket en paspoort aan de bewaking laten zien. De bewaker van mijn rij was bepaald geen vrolijke man (niet tegen Indiërs en niet tegen buitenlanders), dus ik hield mijn hart al vast. Na het zien van mijn paspoort werd hij één klap vrolijk en begon een heel vragenvuur. Ze gaan er hier blind van uit dat als je uit Europa of The States komt, dat je ernstig rijk bent en van goeden huize komt. Ook werkt mijn achternaam mee omdat het eindigt op “sing”, wat een bepaalde status aangeeft. Dus de bewaker kon zowaar lachen en regelde meteen een loopjongen voor mijn koffers.
Ook als ik op straat loop en zolang ik mijn mond houd, wordt ik niet lastiggevallen door verkopers of bedelaars. Ze gaan er automatisch vanuit dat ik een local ben en dat ik niks zal geven, wat (heel erg) in mijn voordeel werkt. Naast deze voordelen, scheelt het me ook heeeeeel veel rupees (wat niet zoveel euro’s zijn). Indiërs mogen namelijk overal goedkoper naar binnen of betalen minder voor producten. Zo ben ik de afgelopen twee dagen op tour gegaan naar Jaipur en Agra (in Agra staat o.a. de Taj Mahal) en ben ik blij met mijn krakkemikkige Hindi spraak. Zo betaalde ik overal 20 rupees (€0,24) om naar binnen te gaan, in plaats van 250/350 rupees (€3,-/4,20) wat de foreigner prijs is (en dat kon soms zelfs oplopen tot 750 rupees). Het is alsnog niet veel geld om te betalen, maar het is meer een principe kwestie dat het zoveel meer is. Dus met mijn ABC-Hindi en uiterlijk kom ik er overal goed en goedkoop vanaf.


--- Jaipur & Agra
Zoals ik hierboven al zei, ben ik naar verschillende plekken geweest. Dit was met een georganiseerde tour, omdat alles op eigen houtje doen te veel risico’s met zich mee brengt. Vanuit Delhi zijn we vertrokken naar Jaipur, ook wel Pink City genoemd, om daar verschillende paleizen en oude forten te bekijken. Ook staat Jaipur bekend om het bedrukken van kleding (alles met de hand) en krijgen zij vele grote opdrachten van alle bekende merken die wij kennen in Europa en de Verenigde Staten. Ook is het daar de normaalste zaak van de wereld dat olifanten onderdeel van het verkeer zijn, wat met alle chaos een nog aparter beeld schetste van India. De volgende dag gingen we richting Agra en stopten onderweg bij verschillende plekken. De ene plek was een heiligdom en de ander weer een paleis van een van de steenrijke Sultans en Koningen die dit land gekend heeft. In Agra zelf zijn we uiteraard naar de Taj Mahal gegaan, die mooier was dan ik mij had voorgesteld! Verder heb ik natuurlijk nog heel veel dingen gezien, maar van het meeste vergeet ik de naam meteen, maar jullie kunnen ze zien op de foto’s!
***Ik vond het trouwens wel heel bijzonder om ook de geboorteplaats van Krishna te bezoeken en daar rond te lopen, iets wat ik niet had verwacht. Daar mocht je helaas geen foto’s maken.***

--- Mates uit Australië
Er waren ook twee Australiërs mee op de tour (de rest waren Indiërs) en die waren ontzettend blij dat ik een soort brug kon vormen tussen hun en de rest van India. Dit heeft tot veel grappige situaties geleid, vooral bij de tempels. Ik weet ook niet bijster veel (vind ik) wat je allemaal moet doen, maar zij wisten uiteraard niks. Zo wilde zij hun schoenen in hun hand mee naar binnen nemen, wat natuurlijk echt niet kan! Ook loop je altijd met de klok mee in/rond een tempel (dus je start links), maar zij gingen rechtsom, waarbij er paniek toesloeg bij de pandits. Al met al, hebben zij me flink de slappe lach gegeven. Een van hen heeft zelfs een dag vegetarisch gegeten, om het een keer te ervaren (hij vond het nogal een prestatie). Ook vroegen ze letterlijk alles… Of ze ergens water konden kopen, wat er op het menu stond en vooral waar ze wel of niet konden eten of drinken. Ze waren nog erger dan ik in het begin was, en lichtelijk paranoïde! Maar het was wel ontzettend gezellig.