Winterspelen, War zones & Wagah Border

--- De weg des Hel
Deze week zat boordevol extremen en één daarvan was het bezoeken van tempels. Nou is dat op zich niet heel extreem, echter de tempels die ik heb bezocht waren op toppen van bergen in Jammu & Kashmir. Het extreme ervan was dat het winter is in deze staat, en dat was aan alles te merken. Om de eerste tempel (Vaishno Devi) te bezoeken moesten we 14 kilometer een berg op lopen. Graag had ik jullie willen vertellen over mijn pelgrimstocht op deze berg, maar niks daarvan zou waar zijn. Ik was samen met een ander gezin en de moeder had heel veel last van haar rug, waardoor we beslist hadden om met een pony de berg op te gaan. Nou weet ik niet of ik liever te voet was gegaan of met de pony, want in totaal 28 kilometer op een pony (berg op- en afwaarts) betekent dat je twee dagen niet meer normaal op je kont kan zitten van de pijn! Desalniettemin hebben we de top bereikt en aldaar moesten uiteraard de schoenen worden verwijderd en mochten we ruim twee uur op ons blote voetjes in de rij staan. Dit klinkt allemaal nog steeds niet heel extreem, maar nu komt het: het is daar winter, er ligt overal sneeuw, sneeuwwater, smeltend ijswater, op extreme hoogte met temperaturen onder de nul… En wij stonden op blote voeten. Wellicht kunnen jullie je voorstellen hoe dat gevoeld moet hebben! Ik had spijt als haren op mijn hoofd dat ik was meegegaan, want mijn voeten stierven ter plekke af. Enige wat ik dacht was: this better be worth it. En raad eens.. Dat was het niet. Ik kan me niet eens herinneren hoe de tempel eruit zag omdat je heel snel moest doorlopen (nadat je door een grot was gekropen die niet hoger was dan 50cm en door nog meer ijswater moest klimmen). Pas bij terugkomst in het hotel zag ik een foto van wat we “gezien” hadden.. En dit was niet de enige tempel op een bergtop waarbij mijn voeten letterlijk bevroren (Srinagar), maar ik heb in ieder geval dingen gezien die niet veel mensen hebben gezien!


--- Winterspelen
Hier in India heb ik nagenoeg niks meegekregen van de Winterspelen, maar heb ik zowaar mijn eigen wintersport vakantie meegemaakt. De staat Jammu & Kashmir (een gedeelde staat, gevestigd in de bergen en gescheiden door één tunnel door de bergen) bestaat alleen maar uit bergen en is extreem koud. Vooral omdat ik geen winterjas of dikke kleren mee had. Goddank had ik in Delhi nog wat dikke kleding kunnen kopen, waardoor het enigszins te overleven was. Het gezin dat mee was op deze tour kwam uit Andra Pradesh, een staat waar het altijd gruwelijk heet is, en zij hadden nog nooit sneeuw gezien of aangeraakt en nooit echt kou meegemaakt. Ik heb het arme volk proberen te waarschuwen, maar niks kon ze voorbereiden op deze onmenselijke temperaturen! Dachten ze bij de tempels al alles te hebben meegemaakt, gingen we in Kashmir naar Gulmarg, India’s enige plek waar altijd sneeuw ligt op de bergtoppen en rond deze tijd is het de Indiase Tirol. De arme schaapjes gleden al uit bij het zien van sneeuw en het lukte ze maar niet om erover te lopen.. Waarop we besliste om met een slee te gaan, dat betekent het volgende: Jij zit op een slee van hout en iemand trekt je over de berg . Erg leuke ervaring om mensen te zien die voor het eerst sneeuw zien, voelen en meemaken! Ik, echter, vroeg mezelf alleen maar af wat ik daar deed omdat sneeuw in India nog veel erger is dan in Nederland, want alles (letterlijk alles) zat vast. Om van Jammu naar Kashmir te gaan, kan je maar één weg nemen, en door de sneeuwval is die weg om de dag maar bruikbaar in één richting. Dit zorgde voor een dag vertraging voor ons, en ik voorzag al allerlei horror NS taferelen, maar de mensen uit Andra Pradesh wilde heeeeeel graag sneeuw meemaken, daar waren ze na Gulmarg heel snel weer vanaf! Om het allemaal nog ondragelijker te maken, hadden we in 2 van de 3 hotels geen verwarming en ongeveer 30 seconde warm (dus niet heet) water. Dus mijn excuses voor mijn Taliban look, maar ik kon me een week niet scheren of normaal douchen, want dat zou betekenen dat ik levend zou bevriezen!


--- War zones
De staat Jammu & Kashmir is een van de gevaarlijkste staten van India, omdat het grenst aan onder andere Pakistan. Alles herinnerde je daaraan op het moment dat we Kashmir betraden. In Jammu moest de autoradio eruit, want dat is verboden in Kashmir en hadden we ontelbaar veel controle posten. Onze driver vertelde dat meer dan de helft van de posten nep waren, maar gewoon geld wilde. Ook moesten we onze ogen goed open houden als onze auto werd onderzocht bij de controle posten. Het gebeurt namelijk wel eens dat ze iets in je auto stoppen (drugs o.i.d.) en bellen naar de volgende post, en op het moment dat je daar aankomt word je dus helemaal ondersteboven gekeerd en mag je waarschijnlijk al je geld inleveren. Je kan je wellicht voorstellen dat ik alle kleuren van de regenboog scheet. Door de staat zelf rijden voelde alsof je in Irak was… Het was allemaal grijs, ongemakkelijk kalm en lichtelijk eng. Op straat was bijna geen vrouw te bekennen, en alle mannen hadden baarden, lange jassen en deden niks anders dan staren. Ook waren overal militairen, border security forces en lokale politiemannen. Allemaal bepakt en bezakt met geladen wapens en in iedere boom, op iedere dak, op iedere bocht en iedere vierkante meter te bekennen. Het is zelfs zo dat er meer militaire e.d. zijn dan daadwerkelijk bevolking. Ik heb in de dagen in Kashmir nauwelijk mijn mond opengemaakt en ik dacht alleen maar: just look pretty, just look indian. Er is daar geen (blanke) foreigner te vinden, omdat het te gevaarlijk is voor ze. En ik liet de andere overal het woord doen, en ik knikte overal een beetje of sprak Hindi zover ik kon. Nog een luguber detail is dat er geen telefoonconnectie of internet is. Er is alleen telefoonconnectie met postpaid simkaarten. Dat is zodat ze alle telefoontjes kunnen tracken en je dus altijd wordt afgeluisterd. Internet was er maar op sommige plekken en je kan er vergif op innemen dat ook dat gecheckt wordt. Verder is de beschrijving van Kashmir: er kan hier in 2 seconde zoveel gebeuren, en dan sluit de staat. Niemand komt er meer in, en niemand gaat er meer uit. Zelfs niet als je toerist bent, en dat kan rustig zes maanden of langer duren. Je kan je misschien voorstellen dat ik bijna kon dansen toen we de staat uitgingen en de staat Punjab bereikte!


--- Wagah Border
Als eind van de tour was een bezoek aan Wagah Border gepland. Dit is de enige grens met Pakistan waarbij je kan oversteken. Er gaat elke dag maar één bus tussen India (Delhi) en Pakistan (Lahore), en één vliegtuig per week (als je die mist, heb je gewoon pech), verder hebben de twee landen geen transport en minimaal contact met elkaar. Wagah Border is het meest bijzondere wat ik heb meegemaakt. Maar twee momenten op de dag kan je de grens bezoeken (ochtend en avond). In de ochtend kan je er heen lopen en dat is het. In de avond kan je er heen en wordt er een hele ceremonie gehouden. Na heel lang te hebben gewacht en ongeveer 5 keer gefouilleerd te zijn, bereikte ik eindelijk een zitplek bij de Border. Daar was het een groot feest! Er werd muziek gedraaid en mensen waren aan het dansen, zingen en juichen. Allemaal met geschminkte vlaggen op hun wangen, vlaggen in handen en caps met de vlag van India erop. Vanaf de India-kant kijk je naar Pakistan, wat een heel vreemde ervaring is, want één vinger over die grens en je weet dat je gearresteerd wordt. Maar ook aan de Pakistaanse kant werd veel gevierd. De Border is een soort arena, en er werd over en weer geklapt en gejuicht om te laten zien hoe trots iedereen op hun land is. Er werd heen en weer gerend met de vlag, maar vooral veel gezongen en gejuicht voor het land. De Border Security Force (in traditionele kledij) hield een ceremonie, die parallel werd gedaan door de Pakistaanse Border Security Force, waarbij de hekken van de Border werden geopend. Tegelijk met het openen van de hekken werden de vlaggen van beide landen gehesen en was er (als het nog kon) nog meer gejuich van beide landen. De foto van Mahatma Ghandi is duidelijk te zien, en staat symbool voor India. Je kon zien aan alle mensen dat ze ontzettend veel trots droegen voor hun land en voor de inwoners. Alle mensen weten dat het aan veel dingen scheelt in India, maar hun onvoorwaardelijke geloof en trots in het land is denk ik het allermooiste wat ik heb meegemaakt. Mensen kwamen van overal uit het land om dit een keer mee te maken en te vieren. Je zag hele oude mensen, die met een rolstoel moesten worden gebracht, vol trots en emotioneel zitten en je wist dat dit iets was wat ze voor eens wilde meemaken. Hier kan geen WK-finale met het Nederlands Elftal tegen op, en ik raad iedereen die naar India komt dit stukje speciaal erfgoed te bezoeken en ik garandeer je dat je niet teleurgesteld wordt! En uiteraard ben ik er zeker van India veeeeeeel beter is dan Pakistan, en heb ik de longen uit mijn lijf gejuicht en gedanst met de mensen!