Twee totaal verschillende werelden in India

--- Breezah sletjahs
Dus.. twee weken geleden was ik in Goa (Candolim/Calangute), wat een ervaring! En niet op een positieve manier. Goa is erg in trek bij mensen die willen strandhangen, eten, zuipen, feesten en dan weer opnieuw, ook wel genaamd: Russen. Het is een hele goedkope staat (voor een hele dag strandbed huren, eten en drinken was ik €6.50 kwijt), en dat maakt het aantrekkelijk voor een bepaald soort toeristen. In Goa waan je je in een van de badplaatsen van Spanje. Het zit er vol Europese jongeren en Russen, de één nog meer gezopen dan de ander. En hoewel je in India niet veel bloot zal tegenkomen, liepen de toeristen daar praktisch in ondergoed over straat. Al met al, een vreemde ervaring om mee te maken in een land als India. En hoewel Bacardi Breezer zijn beste tijd al heeft gehad in ons land, is het in Goa “the coolest drink evahhhh”. Dus waar je ook liep, overal hingen bordjes: BREEZER POINT! En dan zag je weer hordes Russen en andere Europese jongeren aan de Bacardi Breezer, goedkope zonnebril op, geen bovenkleding en zo rood als de zon ze maar kon maken.


--- De tjoektjoek
Na mijn, niet al te goed bevallen, busreis, was het de beurt aan de trein om alles goed te maken. Van Goa (Madgaon) naar Kerala (Ernakulam), een reis van 13 uur en ik zag er behoorlijk tegen op! Om te ontspannen heb ik die dag een tour door Zuid Goa gedaan, en liet mij afzetten op het station. Mijn trein zou om 23.00 vertrekken en ik zou om 21.00 op het station worden afgezet. Die vlieger ging natuurlijk niet op, en ik werd al om 18.00 op het station gedropt. Met alleen een bevestiging op zak, ben ik naar de counter gegaan om erachter te komen of en welk bed ik in de trein had. Daar kreeg ik te horen dat dat nog niet bekend was, en pas twee uur voor vertrek bekend zou worden gemaakt. Er viel op het station bijzonder weinig te doen, dus heb ik eerst mijn boek maar uitgelezen en daarna wat rondjes gelopen en bij de kraampjes gekeken. Toen ik dan toch eindelijk mijn stoel/bednummer had, moest ik nog twee uur overbruggen. Gelukkig ben ik aan de praat geraakt met een aardig iemand, die kunstenaar is en ter plekke allerlei schetsen aan het maken was. En dacht ik om 23.00 uur te vertrekken, maar ook dat feestje ging niet door. Pas om 00.00 uur kwam mijn trein aanwaggelen en kon ik eindelijk vertrekken (na dus zes uur wachten op een station met dezelfde entertainment factor als station Abcoude). In de trein had ik een bed met airco (die op -20 graden staat) en kreeg ik wat lakens, een deken, kussen en handdoekje. Ik had het nooit verwacht, maar ik ben zowaar in slaap gevallen! Al is dat steeds maar van korte duur geweest. In de trein lopen namelijk verschillende mannen waarbij je snacks, snoep, eten en drinken kan kopen tijdens de reis. Dus iedere keer als je net lekker in coma bent, vliegt er een deur open: “Chai, chai, chaaaiiiii, chaaaaaaaaaaiiiiyeee!”.


--- Kerala – Fort Cochin
Na Goa ben dus naar Kerala gegaan, daar verbleef ik in Fort Cochin. Ik kan wel zeggen dat ik het daar tot nu toe het allerleukst heb gehad! Ik had een kamer geboekt bij een Home Stay (Aroma Home Stay), omdat deze alleen maar lovende reviews had op alle sites. Bij aankomst stonden Joseph en Elizabeth (vergis je niet, ze zijn gewoon Indiaas) klaar om mij in ontvangst te nemen. Dit ging gepaard met een lekker glaasje sap en ze lieten me meteen op mijn gemak voelen. De kamer had een eigen badkamer, en het is de schoonste accommodatie die ik tot nu toe heb gehad (en ik heb in best prijzige hotels te geslapen)! Ik was er bijna een week en ze hebben me overal mee geholpen. Ze zeiden wat leuk was om te zien of heen te gaan, en regelde alles qua uitstapjes. Elke ochtend serveerde ze een traditionele Keralaans ontbijt, en ze probeerde iedere ochtend iets nieuws te geven. Hun zoon, Benny, hielp ook mee als hij van school kwam en is een ontzettend leergierig kind. Hij wilt namelijk scientist worden als hij later groot is! Dus de hele week ben ik bestookt met vragen over microscopen en bacteriën, waarover hij nu les krijgt (en hij is 10..). De ouders van Elizabeth wonen één straatje verder en waren ook vaak in de Home Stay. Zij kunnen geen Engels spreken, maar wel verstaan en deden ook hun uiterste best om je thuis te laten voelen. Op de laatste avond van mijn verblijf heb ik kookles gehad van Elizabeth en haar moeder. Het was ontzettend leuk, en heb in totaal drie verschillende curry’s leren maken en nog een toetje. Ook vroeg de moeder van Elizabeth of ik mijn familie en vrienden miste, en of ik heimwee had. Toen ik daar bevestigend op antwoordde, zei zij: Je hoeft je niet rot te voelen. Dit is nu je thuis! Ik ben je moeder, Elizabeth je zus, Joseph je broer en Benny je neefje! Je bent gewoon thuis! Het was de allerleukste tijd in India tot nu toe, en vond het erg jammer om afscheid te nemen.


--- Kledingmaten
In Kerala voelde ik me eindelijk genoeg op mijn gemak om eindelijk eens wat dingen te gaan kopen. In de rest van de staten was het te druk of grepen de winkeliers je bijna vast als je naar binnen liep. Maar in Kerala is de bevolking erg kalm en vriendelijk. Ik voelde me zelfs zo op mijn gemak dat ik alleen in een autorickshaw ben gegaan (dat is voor mij een big deal)! Zo ben ik naar Jew Town gegaan, waar een heleboel winkeltjes zijn met de grootste onzin ooit tot aan handgemaakte kleding. En daar heb ik voor het eerste in mijn leven zitten afdingen. Uiteraard ben ik nog steeds afgezet voor het leven, maar ik moet ergens beginnen!
Een grappig detail over de kledingmaten hier in India, is dat de lichaamsbouw van mannen hier heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel anders is. De schoonheidsidealen voor mannen bestaat uit twee dingen:
- Of je bent graatmager
- Of je traint je bovenlichaam als een idioot (maar je benen blijven tandenstokers)
En dan kom ik aan.. Ik ben geen van beide, dus in dit land ben ik gewoon dik! Ik heb een grote maat, maar niet door mijn ontzettend grote spieren, maar gewoon omdat ik langer en breder ben dan de gemiddelde Indiër. Het voordeel is wel weer dat mijn maat overal hangt, in tegenstelling tot Nederland. Afgezien van je lichaamsbouw, is er ook een obsessie om een zo licht mogelijke huid te hebben hier. Dus in plaats van alle bronzers in cremetjes in Nederland, vind je hier skin lightening producten. Dus hier ben ik uitermate blij dat ik niet heel donker van kleur ben 


--- Are you married?
Dit is denk ik de vraag die ik hier het meest krijg, van de meest uiteenlopende mensen! In het begin was ik eerlijk en zei ik van niet, totdat het van kwaad tot erger ging, dus nu zeg ik maar dat ik getrouwd ben en zorg ik dat ik mijn ring altijd om heb. Deze vraag kreeg ik ook toen ik naar de winkel Jayalakshmi ging om te kijken voor Sherwani’s en Sari’s (traditionele kledij). Je kan je niet voorstellen hoe groot de winkel was! Het had 5 verdiepingen, en iedere verdieping was gi-gan-tisch. Heel rekken en kasten vol met jurken, sjaals, rokken, overhemden, onderstellen, alles er op en eraan. Bij binnenkomst wordt ook meteen gevraagd wat je zoekt, zodat ze je naar de juiste afdeling kunnen begeleiden. Daar word je overhandigd aan een volgende persoon en je zoektocht kan beginnen. Ik heb een stuk of 3000 sherwani’s gepast, en het liefst had ik ze allemaal gekocht! Na een beslissing te hebben genomen over mijn sherwani, wilde ik naar de Sari-afdeling om daar te kijken. Hier keek ik mijn ogen uit, er moeten meer dan een miljoen Sari’s hebben gehangen! Ze beginnen daarom ook met vragen wat je prijsklasse is, kleuren die je wilt en wat voor soort Sari je wilt. Na alles te hebben gespecificeerd, kwamen de meiden van alle kanten met alle soorten en maten aan Sari’s. Omdat ik geen idee had hoe het eruit zou zien als je het aan doet, wikkelden zij de Sari’s om zichzelf zodat ik kon bepalen welke ik mooi vond en welke niet. Echter, als ik een Sari afwees deden die meiden alsof ik hen afwees en de vraag: “Are you married?” is ontelbaar veel keren langsgekomen. En ook al had ik gezegd dat ik wel getrouwd was, was een oudere vrouw in de winkel toch schaamteloos en zei tegen het meisje dat mij hielp (in lokale taal): “Je moet aan hem vragen of ie je mee wilt nemen naar Europa!”. Dat was behoorlijk ongemakkelijk en wilde daarna heel snel afrekenen. En denk je daar af te zijn van het schaamteloos doorvragen, dan kom je van een koude kermis thuis.. Zelfs daar werd alles nogmaals gevraagd en denk dus vooral niet dat de meiden hier verlegen zijn of zich inhouden!